Wine is fine
Blijf op de hoogte en volg Veronique
08 Mei 2015 | Australië, Melbourne
Lieve lezers,
Alweer een week voorbij tot mijn spijt. Ik ben nu op de helft van mijn co-schap, het gaat veel te snel. Ik ben inmiddels gewend aan het rechts kijken bij oversteken, het vieze drinkwater en het tegen de klok indraaien van de deurklink.
Afgelopen zondag was een (ongeplande) leuke dag. Ik zat rustig mijn ontbijt te eten en te bedenken wat ik die dag zou gaan doen, toen twee Engelse jongens kwamen vragen of ik het leuk vond om mee te gaan naar een ‘winery’. Dit is iets wat ik bovenaan mijn to-do-list had staan, maar inmiddels enigszins had opgegeven omdat het openbaar vervoer niet tot aan het gebied van de wineries komt. De jongens hadden vrijdagavond ‘Steph’ (vriendin van Karen, Australisch meisje dat ook in MSQ woont voor aantal weken) leren kennen en zij had enthousiast gereageerd toen de jongens haar vertelden dat ze naar een winery wilden, maar dat dit onmogelijk was (tenzij je natuurlijk weer een auto huurt, maar dan kan een iemand niet drinken). Ze stelde voor dat zij zou rijden (en nee, niet zou drinken), omdat ze vond dat wij als ‘overseas people’ een winery gezien moesten hebben. Dit benadrukt weer hoe aardig en relaxed de Australiers zijn. De eerste winery was ‘Red Hill’, voor 5 dollar mag je 9 soorten wijn proeven en als je dan een wijn koopt krijg je de 5 dollar terug. Alhoewel mijn wijnkennis niet top is, proefde ik wel het verschil met de 3 euro wijn van de jumbo; vooral de pinot noir was heerlijk. Daarna zijn we gaan lunchen bij een italiaans restaurantje en na de lunch zijn we naar een andere winery geweest (waar ik de naam van ben vergeten). Ze maakten naast wijn ook zelf olijfolie van de honderden olijfbomen naast de wijngaard. Ook hier kon je weer voor 5 dollar een aantal wijnen plus brood met olijfolie proeven. De man die de praatjes over de wijnen gaf vroeg ons of we het bier van zijn winery hadden geprobeerd. ‘Oh my god, you haven’t? Okay, let’s do this, I’ll open a bottle’. Het andere personeel keek een beetje verbaasd dat hij dit deed, waarschijnlijk vanwege de prijs van 1 fles (daar krijg je in Nederland waarschijnlijk 1 vat bier voor). Het bier was heerlijk; fruitig en zoet, maar niet té zoet. Ik verwachte dat we voor de fles moesten betalen (hoort beetje bij de kijken-kijken-maar-niet-kopen mentaliteit van Nederlanders denk ik?), maar we kregen het ‘for free’. Fijn, doe dan nog maar eentje.
Afgelopen week was mijn eerste week bij Epilepsie. Erg leuk om nieuwe patiënten te leren kennen en meer te leren over een ziekte waarvan niemand echt begrijpt hoe het ontstaat. De meeste patiënten liggen in een monitor-room, waar ze 24 uur per dag gefilmd worden. Als ze een ‘seizure’ krijgen, moet hun partner (die ook 24 uur per dag in de kamer moet zijn) op een knop drukken en dan krijgen ze een vloeistof ingespoten die naar de minder goed doorbloede hersendelen gaat. Daarna krijgen ze een scan, waarop de minder goed doorbloede gebieden oplichten. Hierdoor kunnen ze de locatie van de epilepsie bepalen en een beter plan/beleid voor de patiënt maken. Ik kan inmiddels enigszins een EEG (elektro encefalografie) lezen en kan de verschillende soorten epilepsie herkennen. Gisteren hadden we een tutorial waarbij we verschillende video’s van patiënten te zien kregen. Om de beurt moesten we zeggen of het epilepsie was of niet. Erg lastig, aangezien ‘gewoon’ flauwvallen ook op epilepsie kan lijken. Het is dus goed om dit onderscheid te kunnen maken voordat je iemand als epilepsie patiënt gaan behandelen. De arts die de tutorial gaf is inmiddels mijn favoriet. Hij brengt elke keer zijn eigen theepotje (inclusief organische groene thee of koffie) en cake mee. Hij stelt me aan iedereen voor (‘Have you met Veronica, she’s the student from Holland I was talking about’), dus als ik ’s ochtends naar de afdeling loop hoor ik geregeld ‘Hi Veronica, how are you?’ en dan heb ik geen flauw idee wie het is.
Dat ‘How are you’ vind ik ook zoiets geks. Bij iedere ontmoeting wordt dat gevraagd, terwijl ik nooit zo goed weet wat ik moet antwoorden. Toen ik in New York was van de zomer was het meer een soort van ‘Ik vraag hoe het met je gaat maar ik verwacht geen antwoord’, waardoor de mensen de vraag ‘How are you’ ook beantwoorden met ‘How are you’. Hier antwoorden de mensen vaak met ‘Good, thanks for asking. How are you doing today?’ en dan volgt een heel gesprek over de kinderen, het huishouden en noem maar op. Zo ook als ze een spoed-telefoontje doen; de eerste minuut is een over en weer van ‘how are you?’ etc. Ik geloof als je in Nederland iemand met spoed zou bellen en eerst zou vragen hoe het met die persoon gaat, je per direct je baan verliest.
Maandagavond zijn we tapas gaan eten in een restaurantje in Fitzroy (beetje de hipster wijk van Melbourne). De tapas was 1 dollar per stuk, dus je moest de tandenstokers bewaren die in de hapjes zaten en het aantal tandenstokers is het aantal dollar dat je moet betalen. De verleiding om 3 tandenstokers minder in te leveren was groot, maar aangezien de tapas heerlijk was heb ik netjes het bedrag betaald.
Dinsdag ben ik met Josephine naar een ‘free cinema’ geweest. Dit zijn gratis films die ze op verschillende locaties in de stad draaien. Wij waren in een winkelcentrum waar ze strandstoelen hadden neergezet en een groot scherm waarop de film getoond werd. Erg leuk om eens mee te maken!
Woensdag zijn we 4-dollar-pizza (Jaaa, zoals jullie merken weten we inmiddels waar de budget restaurantjes zitten) gaan eten. Een van de Engelse jongens is vanochtend vertrokken naar zijn familie in Cairns en volgende week vertrekken er nog 4 om verder te reizen of terug naar huis te gaan. Erg jammer, aangezien we elkaar goed kennen en een hechte groep zijn geworden. Heel raar dat je met ‘random’ mensen een aantal belangrijke momenten in je leven deelt en vervolgens waarschijnlijk nooit meer ziet. Om het leed te verzachten zijn we op het eind van de avond nog een ijsje gaat eten bij Messina, de op een na beste ijssalon van de wereld (aldus Lonely Planet).
Gisteren zijn we nog een keertje gaan uiteten (om het af te leren) in Chinatown. Ben inmiddels helemaal fan van de pho (noodle soep) en dumplings.
Om al dat eten een beetje te compenseren ben ik een aantal keren gaan hardlopen. Ik heb inmiddels een route uitgevonden die half door Heidelberg park gaat en die net ver genoeg is. Verder heeft Willemijn een stappenteller op haar Iphone en in de weekenden lopen we zo’n 15-20 km per dag. Reden genoeg om onszelf te trakteren op een muffin, brownie, lemonmacaron of tiramisutaartje.
Vanavond gaan we op stap! Karen en haar vrienden gaan ons laten zien wat het stapleven in Melbourne inhoud. Eerst gaan we naar een ‘BYO’ (bring you own (drink)) en daarna gaan we naar de ‘clubs’. Morgen maar een keertje uitslapen denk ik.
Dat was het weer. Bedankt voor de kaartjes via de post! Ze maken mijn kamer stukken leuker.
Tot snel,
Veronique
Alweer een week voorbij tot mijn spijt. Ik ben nu op de helft van mijn co-schap, het gaat veel te snel. Ik ben inmiddels gewend aan het rechts kijken bij oversteken, het vieze drinkwater en het tegen de klok indraaien van de deurklink.
Afgelopen zondag was een (ongeplande) leuke dag. Ik zat rustig mijn ontbijt te eten en te bedenken wat ik die dag zou gaan doen, toen twee Engelse jongens kwamen vragen of ik het leuk vond om mee te gaan naar een ‘winery’. Dit is iets wat ik bovenaan mijn to-do-list had staan, maar inmiddels enigszins had opgegeven omdat het openbaar vervoer niet tot aan het gebied van de wineries komt. De jongens hadden vrijdagavond ‘Steph’ (vriendin van Karen, Australisch meisje dat ook in MSQ woont voor aantal weken) leren kennen en zij had enthousiast gereageerd toen de jongens haar vertelden dat ze naar een winery wilden, maar dat dit onmogelijk was (tenzij je natuurlijk weer een auto huurt, maar dan kan een iemand niet drinken). Ze stelde voor dat zij zou rijden (en nee, niet zou drinken), omdat ze vond dat wij als ‘overseas people’ een winery gezien moesten hebben. Dit benadrukt weer hoe aardig en relaxed de Australiers zijn. De eerste winery was ‘Red Hill’, voor 5 dollar mag je 9 soorten wijn proeven en als je dan een wijn koopt krijg je de 5 dollar terug. Alhoewel mijn wijnkennis niet top is, proefde ik wel het verschil met de 3 euro wijn van de jumbo; vooral de pinot noir was heerlijk. Daarna zijn we gaan lunchen bij een italiaans restaurantje en na de lunch zijn we naar een andere winery geweest (waar ik de naam van ben vergeten). Ze maakten naast wijn ook zelf olijfolie van de honderden olijfbomen naast de wijngaard. Ook hier kon je weer voor 5 dollar een aantal wijnen plus brood met olijfolie proeven. De man die de praatjes over de wijnen gaf vroeg ons of we het bier van zijn winery hadden geprobeerd. ‘Oh my god, you haven’t? Okay, let’s do this, I’ll open a bottle’. Het andere personeel keek een beetje verbaasd dat hij dit deed, waarschijnlijk vanwege de prijs van 1 fles (daar krijg je in Nederland waarschijnlijk 1 vat bier voor). Het bier was heerlijk; fruitig en zoet, maar niet té zoet. Ik verwachte dat we voor de fles moesten betalen (hoort beetje bij de kijken-kijken-maar-niet-kopen mentaliteit van Nederlanders denk ik?), maar we kregen het ‘for free’. Fijn, doe dan nog maar eentje.
Afgelopen week was mijn eerste week bij Epilepsie. Erg leuk om nieuwe patiënten te leren kennen en meer te leren over een ziekte waarvan niemand echt begrijpt hoe het ontstaat. De meeste patiënten liggen in een monitor-room, waar ze 24 uur per dag gefilmd worden. Als ze een ‘seizure’ krijgen, moet hun partner (die ook 24 uur per dag in de kamer moet zijn) op een knop drukken en dan krijgen ze een vloeistof ingespoten die naar de minder goed doorbloede hersendelen gaat. Daarna krijgen ze een scan, waarop de minder goed doorbloede gebieden oplichten. Hierdoor kunnen ze de locatie van de epilepsie bepalen en een beter plan/beleid voor de patiënt maken. Ik kan inmiddels enigszins een EEG (elektro encefalografie) lezen en kan de verschillende soorten epilepsie herkennen. Gisteren hadden we een tutorial waarbij we verschillende video’s van patiënten te zien kregen. Om de beurt moesten we zeggen of het epilepsie was of niet. Erg lastig, aangezien ‘gewoon’ flauwvallen ook op epilepsie kan lijken. Het is dus goed om dit onderscheid te kunnen maken voordat je iemand als epilepsie patiënt gaan behandelen. De arts die de tutorial gaf is inmiddels mijn favoriet. Hij brengt elke keer zijn eigen theepotje (inclusief organische groene thee of koffie) en cake mee. Hij stelt me aan iedereen voor (‘Have you met Veronica, she’s the student from Holland I was talking about’), dus als ik ’s ochtends naar de afdeling loop hoor ik geregeld ‘Hi Veronica, how are you?’ en dan heb ik geen flauw idee wie het is.
Dat ‘How are you’ vind ik ook zoiets geks. Bij iedere ontmoeting wordt dat gevraagd, terwijl ik nooit zo goed weet wat ik moet antwoorden. Toen ik in New York was van de zomer was het meer een soort van ‘Ik vraag hoe het met je gaat maar ik verwacht geen antwoord’, waardoor de mensen de vraag ‘How are you’ ook beantwoorden met ‘How are you’. Hier antwoorden de mensen vaak met ‘Good, thanks for asking. How are you doing today?’ en dan volgt een heel gesprek over de kinderen, het huishouden en noem maar op. Zo ook als ze een spoed-telefoontje doen; de eerste minuut is een over en weer van ‘how are you?’ etc. Ik geloof als je in Nederland iemand met spoed zou bellen en eerst zou vragen hoe het met die persoon gaat, je per direct je baan verliest.
Maandagavond zijn we tapas gaan eten in een restaurantje in Fitzroy (beetje de hipster wijk van Melbourne). De tapas was 1 dollar per stuk, dus je moest de tandenstokers bewaren die in de hapjes zaten en het aantal tandenstokers is het aantal dollar dat je moet betalen. De verleiding om 3 tandenstokers minder in te leveren was groot, maar aangezien de tapas heerlijk was heb ik netjes het bedrag betaald.
Dinsdag ben ik met Josephine naar een ‘free cinema’ geweest. Dit zijn gratis films die ze op verschillende locaties in de stad draaien. Wij waren in een winkelcentrum waar ze strandstoelen hadden neergezet en een groot scherm waarop de film getoond werd. Erg leuk om eens mee te maken!
Woensdag zijn we 4-dollar-pizza (Jaaa, zoals jullie merken weten we inmiddels waar de budget restaurantjes zitten) gaan eten. Een van de Engelse jongens is vanochtend vertrokken naar zijn familie in Cairns en volgende week vertrekken er nog 4 om verder te reizen of terug naar huis te gaan. Erg jammer, aangezien we elkaar goed kennen en een hechte groep zijn geworden. Heel raar dat je met ‘random’ mensen een aantal belangrijke momenten in je leven deelt en vervolgens waarschijnlijk nooit meer ziet. Om het leed te verzachten zijn we op het eind van de avond nog een ijsje gaat eten bij Messina, de op een na beste ijssalon van de wereld (aldus Lonely Planet).
Gisteren zijn we nog een keertje gaan uiteten (om het af te leren) in Chinatown. Ben inmiddels helemaal fan van de pho (noodle soep) en dumplings.
Om al dat eten een beetje te compenseren ben ik een aantal keren gaan hardlopen. Ik heb inmiddels een route uitgevonden die half door Heidelberg park gaat en die net ver genoeg is. Verder heeft Willemijn een stappenteller op haar Iphone en in de weekenden lopen we zo’n 15-20 km per dag. Reden genoeg om onszelf te trakteren op een muffin, brownie, lemonmacaron of tiramisutaartje.
Vanavond gaan we op stap! Karen en haar vrienden gaan ons laten zien wat het stapleven in Melbourne inhoud. Eerst gaan we naar een ‘BYO’ (bring you own (drink)) en daarna gaan we naar de ‘clubs’. Morgen maar een keertje uitslapen denk ik.
Dat was het weer. Bedankt voor de kaartjes via de post! Ze maken mijn kamer stukken leuker.
Tot snel,
Veronique
-
08 Mei 2015 - 07:37
Mies De Kort:
Hello Veronica,
How are you today? Gisteren en de dagen was het goed zo te lezen.
Je krijgt een goede indruk van het leven in Australië, de mensen, de manier van omgang met patiënten, de omgeving en het uitgaansleven.
Fijn voor je dat je zo'n leuke tijd hebt.
Tot volgende week en hartelijke groet ook van Niek
-
08 Mei 2015 - 08:04
Caroline:
Hoi Veronique,
Wederom een leuk en gevarieerd verslag. Zo te lezen heb je een fantastische tijd daar, zowel in het ziekenhuis als erbuiten. Kijk wekelijks ernaar uit om je verslag te lezen.
Geniet lekker! Liefs, Caroline X -
08 Mei 2015 - 10:27
Gabriëlle:
Hoi Veronique,
Wat heb je alweer veel leuke dingen meegemaakt! En je wordt al een echte wijnkenner, vindt Marc leuk. Groetjes uit Meerssen en nog een fijne tijd. Gabriëlle en Marc -
08 Mei 2015 - 12:20
Marc:
Hoi Veronique,
Je reisverslagen zijn wel erg uitnodigend om een keer down under the gaan. Met die levendige beschrijvingen van vriendelijke mensen, prachtig landschap, lekker eten en, last but not least, de wineries. Het lijkt me een onvergetelijke ervaring, waar je straks met plezier op kunt terugkijken. Enjoy! -
08 Mei 2015 - 12:20
Nicole:
Hello!!!
Hahaha zo herkenbaar dat verhaal over 'how are you'. Verleden week met papa in Boston geweest en was toch behoorlijk wennen om die vraag iedere keer gesteld te krijgen. Ik dacht bij mijn eigen wat als ik nu eens zou zeggen dat het echt helemaal niet goed met me gaat. Hoe zouden ze dan reageren? En idd ik zie het al voor me als je dat in nederland zou doen, hahaha!
Zoals ik het lees, komt de Lonely Planet die je van ons gekregen hebt goed van pas he ;)!
Geniet ervan meis, voordat je het weet is het weer voorbij. Geloof me ik spreek uit ervaring! Liefs en een dikke kus -
08 Mei 2015 - 19:41
Chrisitianne :
Hey sjat,
Alweer een leuk verslag, fijn om te lezen dat het zo goed met je gaat! Je zou haast vergeten dat je daar ook nog bent om iets te leren ;-) !! En je verhalen nodigen inderdaad uit om er een keertje naar toe te gaan, maar dan als het zomer is, dus wie weet! Al over de helft, dus geniet, geniet, geniet! Fijn weekend!
Dikke poene, mama -
08 Mei 2015 - 22:18
Tonnie:
Geweldig wat een boeiend verhaal.Ren maar niet te hard.Je hoeft niet af te vallen.Eet maar lekker gebak dat heb je wel verdiend. -
09 Mei 2015 - 14:23
Marianne (van G&M En De Bib):
Hallo Veronique, ik kreeg gisteren van je mamaatje het blogadres en ik ben er even voor gaan zitten om al je belevenissen door te lezen. Schitterend dat je dit als co-assistente mag meemaken. Een hele ervaring. Leuk hoe je de dingen beschrijft. Mocht het niks worden met je opleiding kun je nog altijd reisverslagen schrijven. -
13 Mei 2015 - 19:34
Niek:
Hallo Veronique,
Mies had me al verteld dat je zo'n leuke reisverslagen schreef. Maar ik was te druk om je site te bezoeken. Nu hier op vakantie in Lecce heb ik ze allemaal achter elkaar gelezen, en genoten van je ervaringen op en rond je stageplek. Echt leuk om te lezen!
Blijf ons op de hoogte houden en geniet van je stage, je vrienden en de mooie ervaring!!
Niek
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
