'A pizza a day, keeps the doctor away'
Blijf op de hoogte en volg Veronique
31 Mei 2015 | Australië, Melbourne
Hello,
Tijd voor een nieuwe blog!
Na 2 laatste dagen met het Epilepsie-team te hebben meegekeken, was het vrijdagavond tijd om naar Sydney te vertrekken. In een opwelling hadden we de 14 uur durende bustocht geboekt, omdat dit weliswaar 30 dollar goedkoper was. Toen de persoon voor me zijn stoel op maximale ligstand zette, nog voordat we vertrokken waren, had ik hier spijt van. Toch ging de tijd snel en heb ik een beetje kunnen slapen. Om 7 uur ’s ochtends kwamen we in Sydney aan en gelukkig konden we even douchen en onze spullen in het hostel plaatsen. In totaal zijn we vier dagen in Sydney geweest, waarbij we vanalles gezien hebben. Onder andere de toeristische highlights zoals Opera House, Harbour Bridge, Darling Harbour en Bondi Beach, maar we zijn ook een dagje met de ferry naar Manly Beach geweest. We hadden geluk met het weer én er was een lichtfestival net in het weekend dat wij er waren (Vivid Sydney), waardoor ’s avonds de gebouwen mooi verlicht werden. Sydney is een prachtige stad met als hoogtepunt de haven en heel anders dan Melbourne (alhoewel die laatste toch mijn voorkeur heeft).
Het hostel waar we in sliepen was iets minder; we moesten de kamer delen met 6 anderen en dat waren niet bepaald de netste personen. Overal lagen kleren en koffers en als je goed keek zag je ook paspoorten en briefjes geld op de grond liggen. Gelukkig hoefden we er alleen te slapen, maar na 3 nachten was ik blij dat ik weer naar mijn MSQ-bedje kon. We zijn overigens met het vliegtuig teruggevlogen en dit was maar 1 uur en 8 minuten :).
Helaas heb ik afscheid moeten nemen van Willemijn. Zij blijft in Sydney om verder te reizen met twee vriendinnetjes die haar komen opzoeken. Alle mensen die er op het begin waren zijn nu weg, dus ik ben de ‘oudste’ in de MSQ. Dit betekent trouwens niet dat ik nu de weg in de stad wijs, aangezien mijn topografisch gevoel niet heel optimaal is (zoals de meesten van jullie misschien wel weten). Op het moment zijn we nog met 5 meisjes, dus hopelijk komen er nog wat nieuwe mensen bij dit weekend.
Afgelopen week ben ik bij het General Neurology team begonnen. Meteen een groot verschil; ik maak langere dagen (nu is dat op zich niet zo heel erg) en de artsen zijn meer onderwijs-minded en vragen me vaak dingen. Tijdens de clinic bijvoorbeeld, moet ik nu naast de arts zitten (in plaats van in een hoekje naar de bloeddrukmeter) en de arts betrekt me veel meer bij het consult. Zo zagen we een patiënt die een verlamming had van zijn rechterhelft van zijn gezicht. Ik moest zeggen wat ik dacht wat het was en wat de oorzaak was. Voor de bonuspunten moest ik aangeven of er een contra-indicatie was om een MRI bij de patiënt te maken. Die was er aangezien hij een stukje goud in zijn rechterooglid had zodat dat ooglid zwaarder werd en gesloten kon worden. Hierdoor droogt zijn oog niet uit. Ik had goed gegokt en mocht door naar de volgende ronde. Deze was wat lastiger; ik moest de differentiaal diagnose maken van ‘Atypical Parkinsonism Syndromes’… Geen idee; tijd voor wat zelfstudie dus!
Naast deze interessant dingen, maar ik ook wat minder leuke dingen mee. Er is een patiënte van 43 jaar met MS en afgelopen vrijdag was er een familiegesprek om te bepalen of ze door zouden gaan met behandelen of het palliatieve traject in zouden gaan. Aangezien haar man was overleden, had haar zoon van 20 jaar het recht om hier uitspraak over te doen. Verschrikkelijk om te zien hoe iemand daarover een beslissing moet maken, maar voor mij aan de andere kant leerzaam om te zien hoe de artsen hier mee omgaan.
Dan is er ook weer een nieuwe favoriete patiënt van de week, oftewel het ‘snoepje’ zoals deze patiënten in Nederland door de artsen worden genoemd. Mevrouw X van 53 jaar, BMI van 55, presenteerde zich met duizeligheid tijdens het tv-kijken. Wanneer de artsen haar onderzoeken heeft ze eigenlijk geen afwijkingen, maar ’s nachts schijnt ze af en toe te ‘vallen’ als ze naar het toilet gaat. Helaas heeft niemand van het personeel haar echt zien vallen, dus of het waar is weet ik niet. Ze is overigens altijd vrolijk en lacht altijd, behalve als de artsen opperen om haar naar huis te sturen. Hoe durven ze dat tegen haar te zeggen, willen ze soms dat ze thuis van de trap valt? En dan krabbelen de artsen weer terug en doen we weer een ander (in mijn ogen onnodig) non-invasief onderzoek. Na 3 dagen bovenstaand scenario te hebben gehad vroeg ik aan de arts of het misschien een optie was om een diëtiste erbij te halen. Blijkbaar is het in Australië ‘not-done’ om tegen een patiënt over gewichtsverlies te beginnen, dus dat idee werd een beetje weggewuifd. De resident fluisterde zachtjes tegen me dat het best een goede optie was, en toen we ’s middags alleen waren en de patiënt nog een keer onderzochten, vroeg de resident wat de patiënt zoal at op een dag. ‘Pizza, I just love pizza. It’s the best food ever. I always say: a pizza a day keeps the doctor away’. Tja… zwijgen is goud, of hoe ging dat spreekwoord?
Vrijdagavond zijn we weer naar twee rooftopbars gegaan. Ik blijf me er over verbazen hoe je in een krakemikkig oud liftje kunt stappen en vervolgens, als de liftdeuren open gaan, in een totaal andere wereld terecht kunt komen.
Gisteren had ik een dagje voor mezelf. Ik ben ’s ochtends een wandeling door de Botanical Gardens gaan maken, daarna naar de National Gallery (veel Rembrandt van Rijn!) en vervolgens naar de State Library of Victoria gegaan. Prachtige bieb met als hoogtepunt de La Trobe leeszaal; een 8 hoekige ruimte die er heel ‘fancy’ uit ziet. Vraag me af of je hierdoor ook beter kunt studeren. ’s Avonds ben ik samen met twee andere meisjes weer naar een footy-wedstrijd gegaan. We hadden eerst opgezocht welke spelers er het best uit zagen, en besloten om voor dat team te gaan. Aangezien we de regels nu wisten, gingen we er helemaal in op. Ons team won, dus leuke avond gehad.
Vandaag gaan we naar de wijk Carlton om ‘brekky’ (afkorting van breakfast) te eten. Daarna gaan we naar het Melbourne Museum.
Het aftellen kan (zoals ik door velen thuis word herinnerd) nu echt beginnen. Nog maar 5 daagjes co-schap, en nog maar 8 dagen in een stad en land waarvan ik eigenlijk geen afscheid wil nemen. Maar aan alles komt een eind (zo ook aan mijn spaarrekening), en als ik thuis kom wacht nog een weekend Pinkpop op me waar ik ook erg naar uit kijk. Daarnaast wordt het hopelijk wat warmer in Nederland, dan overleef ik de dagen in het Atrium door uit te kijken naar de zomeravonden.
Komende week dus mijn laatste weekje met van het co-schap Neurology. Ik heb vrijdag om 3 uur mijn eindgesprek. Voor die tijd dus nog even mijn eindverslag afmaken en bedenken wat ik mijn supervisor als bedankje ga geven.
Dag lieve mensen, nu écht tot snel.
Veronique
Tijd voor een nieuwe blog!
Na 2 laatste dagen met het Epilepsie-team te hebben meegekeken, was het vrijdagavond tijd om naar Sydney te vertrekken. In een opwelling hadden we de 14 uur durende bustocht geboekt, omdat dit weliswaar 30 dollar goedkoper was. Toen de persoon voor me zijn stoel op maximale ligstand zette, nog voordat we vertrokken waren, had ik hier spijt van. Toch ging de tijd snel en heb ik een beetje kunnen slapen. Om 7 uur ’s ochtends kwamen we in Sydney aan en gelukkig konden we even douchen en onze spullen in het hostel plaatsen. In totaal zijn we vier dagen in Sydney geweest, waarbij we vanalles gezien hebben. Onder andere de toeristische highlights zoals Opera House, Harbour Bridge, Darling Harbour en Bondi Beach, maar we zijn ook een dagje met de ferry naar Manly Beach geweest. We hadden geluk met het weer én er was een lichtfestival net in het weekend dat wij er waren (Vivid Sydney), waardoor ’s avonds de gebouwen mooi verlicht werden. Sydney is een prachtige stad met als hoogtepunt de haven en heel anders dan Melbourne (alhoewel die laatste toch mijn voorkeur heeft).
Het hostel waar we in sliepen was iets minder; we moesten de kamer delen met 6 anderen en dat waren niet bepaald de netste personen. Overal lagen kleren en koffers en als je goed keek zag je ook paspoorten en briefjes geld op de grond liggen. Gelukkig hoefden we er alleen te slapen, maar na 3 nachten was ik blij dat ik weer naar mijn MSQ-bedje kon. We zijn overigens met het vliegtuig teruggevlogen en dit was maar 1 uur en 8 minuten :).
Helaas heb ik afscheid moeten nemen van Willemijn. Zij blijft in Sydney om verder te reizen met twee vriendinnetjes die haar komen opzoeken. Alle mensen die er op het begin waren zijn nu weg, dus ik ben de ‘oudste’ in de MSQ. Dit betekent trouwens niet dat ik nu de weg in de stad wijs, aangezien mijn topografisch gevoel niet heel optimaal is (zoals de meesten van jullie misschien wel weten). Op het moment zijn we nog met 5 meisjes, dus hopelijk komen er nog wat nieuwe mensen bij dit weekend.
Afgelopen week ben ik bij het General Neurology team begonnen. Meteen een groot verschil; ik maak langere dagen (nu is dat op zich niet zo heel erg) en de artsen zijn meer onderwijs-minded en vragen me vaak dingen. Tijdens de clinic bijvoorbeeld, moet ik nu naast de arts zitten (in plaats van in een hoekje naar de bloeddrukmeter) en de arts betrekt me veel meer bij het consult. Zo zagen we een patiënt die een verlamming had van zijn rechterhelft van zijn gezicht. Ik moest zeggen wat ik dacht wat het was en wat de oorzaak was. Voor de bonuspunten moest ik aangeven of er een contra-indicatie was om een MRI bij de patiënt te maken. Die was er aangezien hij een stukje goud in zijn rechterooglid had zodat dat ooglid zwaarder werd en gesloten kon worden. Hierdoor droogt zijn oog niet uit. Ik had goed gegokt en mocht door naar de volgende ronde. Deze was wat lastiger; ik moest de differentiaal diagnose maken van ‘Atypical Parkinsonism Syndromes’… Geen idee; tijd voor wat zelfstudie dus!
Naast deze interessant dingen, maar ik ook wat minder leuke dingen mee. Er is een patiënte van 43 jaar met MS en afgelopen vrijdag was er een familiegesprek om te bepalen of ze door zouden gaan met behandelen of het palliatieve traject in zouden gaan. Aangezien haar man was overleden, had haar zoon van 20 jaar het recht om hier uitspraak over te doen. Verschrikkelijk om te zien hoe iemand daarover een beslissing moet maken, maar voor mij aan de andere kant leerzaam om te zien hoe de artsen hier mee omgaan.
Dan is er ook weer een nieuwe favoriete patiënt van de week, oftewel het ‘snoepje’ zoals deze patiënten in Nederland door de artsen worden genoemd. Mevrouw X van 53 jaar, BMI van 55, presenteerde zich met duizeligheid tijdens het tv-kijken. Wanneer de artsen haar onderzoeken heeft ze eigenlijk geen afwijkingen, maar ’s nachts schijnt ze af en toe te ‘vallen’ als ze naar het toilet gaat. Helaas heeft niemand van het personeel haar echt zien vallen, dus of het waar is weet ik niet. Ze is overigens altijd vrolijk en lacht altijd, behalve als de artsen opperen om haar naar huis te sturen. Hoe durven ze dat tegen haar te zeggen, willen ze soms dat ze thuis van de trap valt? En dan krabbelen de artsen weer terug en doen we weer een ander (in mijn ogen onnodig) non-invasief onderzoek. Na 3 dagen bovenstaand scenario te hebben gehad vroeg ik aan de arts of het misschien een optie was om een diëtiste erbij te halen. Blijkbaar is het in Australië ‘not-done’ om tegen een patiënt over gewichtsverlies te beginnen, dus dat idee werd een beetje weggewuifd. De resident fluisterde zachtjes tegen me dat het best een goede optie was, en toen we ’s middags alleen waren en de patiënt nog een keer onderzochten, vroeg de resident wat de patiënt zoal at op een dag. ‘Pizza, I just love pizza. It’s the best food ever. I always say: a pizza a day keeps the doctor away’. Tja… zwijgen is goud, of hoe ging dat spreekwoord?
Vrijdagavond zijn we weer naar twee rooftopbars gegaan. Ik blijf me er over verbazen hoe je in een krakemikkig oud liftje kunt stappen en vervolgens, als de liftdeuren open gaan, in een totaal andere wereld terecht kunt komen.
Gisteren had ik een dagje voor mezelf. Ik ben ’s ochtends een wandeling door de Botanical Gardens gaan maken, daarna naar de National Gallery (veel Rembrandt van Rijn!) en vervolgens naar de State Library of Victoria gegaan. Prachtige bieb met als hoogtepunt de La Trobe leeszaal; een 8 hoekige ruimte die er heel ‘fancy’ uit ziet. Vraag me af of je hierdoor ook beter kunt studeren. ’s Avonds ben ik samen met twee andere meisjes weer naar een footy-wedstrijd gegaan. We hadden eerst opgezocht welke spelers er het best uit zagen, en besloten om voor dat team te gaan. Aangezien we de regels nu wisten, gingen we er helemaal in op. Ons team won, dus leuke avond gehad.
Vandaag gaan we naar de wijk Carlton om ‘brekky’ (afkorting van breakfast) te eten. Daarna gaan we naar het Melbourne Museum.
Het aftellen kan (zoals ik door velen thuis word herinnerd) nu echt beginnen. Nog maar 5 daagjes co-schap, en nog maar 8 dagen in een stad en land waarvan ik eigenlijk geen afscheid wil nemen. Maar aan alles komt een eind (zo ook aan mijn spaarrekening), en als ik thuis kom wacht nog een weekend Pinkpop op me waar ik ook erg naar uit kijk. Daarnaast wordt het hopelijk wat warmer in Nederland, dan overleef ik de dagen in het Atrium door uit te kijken naar de zomeravonden.
Komende week dus mijn laatste weekje met van het co-schap Neurology. Ik heb vrijdag om 3 uur mijn eindgesprek. Voor die tijd dus nog even mijn eindverslag afmaken en bedenken wat ik mijn supervisor als bedankje ga geven.
Dag lieve mensen, nu écht tot snel.
Veronique
-
31 Mei 2015 - 09:57
Gabriëlle:
Hoi Veronique. Bedankt weer voor het gezellige, leerzame ( aan de pizza dus -
31 Mei 2015 - 10:00
Gabriëlle:
Hoi Veronique. Bedankt nog voor je gezellige, leerzame ( aan de pizza dus -
31 Mei 2015 - 10:01
Gabriëlle:
-
31 Mei 2015 - 10:03
Gabriëlle:
:) j. We zullen je wekelijkse update gaan missen. Geniet nog van je laatste week in Melbourne. Tot gauw. Groetjes van Gabriëlle en Marc. -
31 Mei 2015 - 13:31
Christianne :
Hoi Veronique,
Alweer een leuk verslag en mooie foto's, we zullen je blog inderdaad gaan missen.
Geniet van je laatste week en weekend en tot in Brussel :)! XXX mama -
31 Mei 2015 - 21:10
Marielle:
ha Veronique,
Geniet nog lekker van het staartje van je coschap in australie en tot heel snel weer ziens. Nog veel plezier en een goeie reis terug. -
31 Mei 2015 - 22:36
Mies:
Hello Veronique,
Je avontuur naar downunder is bijna voorbij. Je hebt veel gezien, geleerd, de verschillen gezien. Een ervaring rijker dus. Een goed teken dat je eigenlijk niet weg wil gaan. Dat wil zeggen dat je het goed hebt gehad.
Laatste nieuws hier: Roda-JC gaat weer Eredivisie spelen.
Hartelijke groeten van ons. -
01 Juni 2015 - 09:31
Caroline:
Hoi Veronique,
Wat een leuk verslag weer. Een fantastische en onvergetelijke tijd heb je daar. Geniet van je laatste week down under.
Liefs,
Caroline
xx -
02 Juni 2015 - 22:58
Je Familie Uit Leusden:
Hoi Veronique,
Ehhhh, natuurlijk goed dat je weer terugkomt, maar zit het er echt op ? Wat zijn die weken voorbij gevlogen ! Weet in ieder geval dat als je er toch voor kiest om geen arts te worden je schrijfster moet worden, je stukjes tekst zijn om van te smullen, kan menigeen jaloers op zijn ! Nog veel plezier daar, goede vlucht terug, hopen je snel weer te zien,
Maurice.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
