First week at the Austin hospital
Blijf op de hoogte en volg Veronique
17 April 2015 | Australië, Melbourne
Lieve lezers,
bedankt voor jullie berichtjes en reacties! Erg leuk om ze te lezen.
Inmiddels heb ik mijn eerste week in het ziekenhuis er op zitten. De Engelse jongens hadden me al gewaarschuwd dat het allemaal heel relaxed was en dat ik me vooral niet druk moest maken. Zelf gaan ze maximaal 2 (halve) dagen naar het ziekenhuis en de rest nemen ze ‘a day off’. Mijn introductie op maandag begon om half 10 (wat betekent dat ik vanuit mijn kamer om 9.25 kan vertrekken, het is 3 minuten lopen naar het ziekenhuis) en ik kreeg een kleine rondleiding. Daarna werd ik soort van gedropt bij de neurologie afdeling, oftewel 6 East. Het verliep allemaal een beetje chaotisch en er was niet echt een plan voor me dus ik ben met het stroke team meegegaan. Zij behandelen mensen die binnenkomen met een beroerte. Hier komen hele interessante, maar ook af en toe heftige casussen aan bod. Aangezien er niet echt een rooster is dat ik moet volgen betekent dit dat ik kan doen en laten wat ik wil. Ik kan dus naar de meetings gaan die ik zelf interessant vind en als ik een keertje wat eerder weg wil is dat ook prima. Maandag zei zelfs iemand tegen me om half 4; ‘Don’t you have plans tonight?’, waarop ik antwoorde dat we met de studenten naar de Eureka Tower zouden gaan. ‘Then you should go now!’. Omdat ik haar geen slechte indruk wilde geven zei ik dat ik nog wel even zou blijven. ‘No! You’ve showed up on your first day, that’s enough. Just go and enjoy your evening’. Oké dan..
De rest van de week was ook nog wennen aan het no-worries systeem. In Nederland wordt er op je gelet (al is het door de andere co-assistenten) en wordt je geacht iedere dag aanwezig te zijn. Hier is het meer dat ze heel blij zijn als je er bent (‘Hi Verrenick, you’re more than welcome today’) en dat je veel vrije tijd krijgt waarin je zelf kan beslissen of je naar de bieb gaat, naar een clinic (polikliniek), de afdeling of naar iemand die neurofysiologische onderzoeken doet. Ik begin steeds meer te leren waar wat is en mensen vertellen me naar wat voor dingen ik kan gaan.
Ik begin iedere dag om 8 uur en gedurende de ochtend lopen we visite op de afdeling en gaan we naar meetings. ’s Middags mag ik zelf kiezen wat ik leuk vind om te doen, ook al is dat dus een middagje vrij nemen. Dit voelt nog wat tegenstrijdig met mijn principes, maar ook dat zal snel wennen.
Het leven in het ziekenhuis is op sommige punten erg verschillend met thuis. De artsen dragen hier geen witte jassen, maar meer hun ‘zondagskleren’. Toen ik de eerste dag in de lift stond, zei een Australische student tegen me: ‘It’s so funny you wear jeans to work’. Ik vroeg haar of ik me anders zou moeten kleden, maar ze zei dat het wel oke was omdat ik ‘overseas’ ben. Toch voelt het dragen van een spijkerbroek een beetje raar, dus ik denk dat ik de komende weken nog maar wat sjiekere kleren erbij moet gaan kopen. Alle artsen dragen hun stethoscoop om hun nek, dus doe ik dat ook maar. Meer voor de show, aangezien ik hem nog geen 1 keer heb gebruikt.
De arts-patiënt relatie is heel informeel. In Nederland worden kinderen bij hun voornaam genoemd, maar volwassenen meneer X of mevrouw X. Hier noemen ze iedereen bij hun voornaam. Heel raar als je dan naar ‘Shirley’ gaat en dit een 92-jarige vrouw blijkt te zijn. Verder noemen de patiënten hun arts bij de voornaam en patiënten beginnen vaak het gesprek door te vragen naar de kinderen of familie van de arts. Ook dit vind ik apart, omdat ik me kan voorstellen dat het als patiënt zijnde voelt alsof je met je buurman staat te praten en deze buurman je vervolgens zegt dat je moet stoppen met roken en gezonder moet gaan eten.
De artsen zijn allemaal erg aardig naar mij toe en stellen me op mijn gemak. Ook al is mijn Engels soms echt heel slecht en kom ik niet uit mijn woorden, leggen ze me veel dingen uit, beantwoorden ze mijn vragen en trakteren ze me op koffie (die overigens héérlijk is). Ze nemen hier ook heel veel tijd voor hun patiënten; gemiddeld een half uur (en dan vaak nog overleg etc.). Afgelopen dinsdag stonden er welgeteld 4 patiënten op voor het spreekuur, wat in vergelijking met Nederland (gemiddeld zo’n 25 patiënten op een ochtend) niets is. Ik liep mee met dé epilepsie arts van Melbourne; patiënten rijden 3 uur om hem te zien. Hij was erg onderwijs-minded en nadat we de patiënten hadden gezien nodigde hij me uit voor ' a cup of tea’. Ik had verwacht dat we ergens onderweg een kopje thee uit een automaat zouden pakken, maar we liepen naar een kamertje waar hij uit zijn tas een theepot, theemokken, echte groene theebladen en broodjes pakte. Letterlijk een theekransje dus, toevallig met de beste arts van zuid Australië. Om het abnormale nog even te benadrukken: als in Nederland een arts je vraagt of je een kopje thee wilt, betekent dit meestal dat jij als co-assistent naar de koffie-automaat kan lopen om voor iedereen thee/koffie te halen. Ik denk dat jullie wel snappen wat mijn voorkeur heeft :).
Verder zijn we maandag naar het skydeck van de Eureka Tower geweest. De Eureka Tower is het op een na hoogste gebouw van Australie waarin mensen wonen en is 297 meter hoog. Op de bovenste verdieping heb je prachtig uitzicht over de stad. We gingen rond 5 uur, waardoor we de stad zowel overdag als ‘s avonds konden zien. Ook zijn we goed op weg om alle restaurantjes en barretjes uit de Lonely Planet te testen en hadden we gisterenavond een filmavondje met zijn allen.
Australiërs kunnen veel, maar een ding wat ze niet kunnen is het weer in Melbourne voorspellen. Het verandert letterlijk elk uur. Zo zou het afgelopen woensdag gaan regenen en 18 graden worden; uiteindelijk werd het 28 graden met alleen maar zon. De herfst is helaas echt zijn intrede aan het doen, hoe erg ik het ook vind. Het begint kouder te worden, de bomen worden steeds kaler en om 6 uur ’s avonds is het donker. Dit weerhoudt me er niet van om mijn korte broek aan te doen zodra de zon ook maar even doorkomt.
Dit weekend hebben we plannen gemaakt om onder andere naar een football wedstrijd te gaan (‘footy’ is het australische voetbal, maar anders dan het voetbal dat wij kennen). Blijkbaar zijn de locals van Melbourne heel erg into sport en zijn ze fanatiek wat betreft het aanmoedigen van hun team. Hele families, gekleed in de kleuren van hun team, komen er op af. Ze voorspellen nu nog regen, maar aangezien ik het weerbericht niet vertrouw hoop ik dat dit nog gaat veranderen.
Ohja, en voor degene die het zich altijd afvroeg: het water draait hier echt de andere kant op in de wasbak! Het heeft daarnaast een verschikkelijk vieze smaak (heel chemisch) dus ik koop elke dag een nieuw flesje water.
Tot zo ver mijn avonturen van afgelopen week. Geniet van het lekkere weer in Nederland en tot snel!
p.s. Mocht iemand geïnteresseerd zijn in mijn adres (klein schrijven, anders past het niet):
Veronique Schiffer
Medical Students Quarter
C/Austin Clinical School
Level 4, Austin Tower
Studley Road
Austin Hospital
Heidelberg VIC 3084
Australia
bedankt voor jullie berichtjes en reacties! Erg leuk om ze te lezen.
Inmiddels heb ik mijn eerste week in het ziekenhuis er op zitten. De Engelse jongens hadden me al gewaarschuwd dat het allemaal heel relaxed was en dat ik me vooral niet druk moest maken. Zelf gaan ze maximaal 2 (halve) dagen naar het ziekenhuis en de rest nemen ze ‘a day off’. Mijn introductie op maandag begon om half 10 (wat betekent dat ik vanuit mijn kamer om 9.25 kan vertrekken, het is 3 minuten lopen naar het ziekenhuis) en ik kreeg een kleine rondleiding. Daarna werd ik soort van gedropt bij de neurologie afdeling, oftewel 6 East. Het verliep allemaal een beetje chaotisch en er was niet echt een plan voor me dus ik ben met het stroke team meegegaan. Zij behandelen mensen die binnenkomen met een beroerte. Hier komen hele interessante, maar ook af en toe heftige casussen aan bod. Aangezien er niet echt een rooster is dat ik moet volgen betekent dit dat ik kan doen en laten wat ik wil. Ik kan dus naar de meetings gaan die ik zelf interessant vind en als ik een keertje wat eerder weg wil is dat ook prima. Maandag zei zelfs iemand tegen me om half 4; ‘Don’t you have plans tonight?’, waarop ik antwoorde dat we met de studenten naar de Eureka Tower zouden gaan. ‘Then you should go now!’. Omdat ik haar geen slechte indruk wilde geven zei ik dat ik nog wel even zou blijven. ‘No! You’ve showed up on your first day, that’s enough. Just go and enjoy your evening’. Oké dan..
De rest van de week was ook nog wennen aan het no-worries systeem. In Nederland wordt er op je gelet (al is het door de andere co-assistenten) en wordt je geacht iedere dag aanwezig te zijn. Hier is het meer dat ze heel blij zijn als je er bent (‘Hi Verrenick, you’re more than welcome today’) en dat je veel vrije tijd krijgt waarin je zelf kan beslissen of je naar de bieb gaat, naar een clinic (polikliniek), de afdeling of naar iemand die neurofysiologische onderzoeken doet. Ik begin steeds meer te leren waar wat is en mensen vertellen me naar wat voor dingen ik kan gaan.
Ik begin iedere dag om 8 uur en gedurende de ochtend lopen we visite op de afdeling en gaan we naar meetings. ’s Middags mag ik zelf kiezen wat ik leuk vind om te doen, ook al is dat dus een middagje vrij nemen. Dit voelt nog wat tegenstrijdig met mijn principes, maar ook dat zal snel wennen.
Het leven in het ziekenhuis is op sommige punten erg verschillend met thuis. De artsen dragen hier geen witte jassen, maar meer hun ‘zondagskleren’. Toen ik de eerste dag in de lift stond, zei een Australische student tegen me: ‘It’s so funny you wear jeans to work’. Ik vroeg haar of ik me anders zou moeten kleden, maar ze zei dat het wel oke was omdat ik ‘overseas’ ben. Toch voelt het dragen van een spijkerbroek een beetje raar, dus ik denk dat ik de komende weken nog maar wat sjiekere kleren erbij moet gaan kopen. Alle artsen dragen hun stethoscoop om hun nek, dus doe ik dat ook maar. Meer voor de show, aangezien ik hem nog geen 1 keer heb gebruikt.
De arts-patiënt relatie is heel informeel. In Nederland worden kinderen bij hun voornaam genoemd, maar volwassenen meneer X of mevrouw X. Hier noemen ze iedereen bij hun voornaam. Heel raar als je dan naar ‘Shirley’ gaat en dit een 92-jarige vrouw blijkt te zijn. Verder noemen de patiënten hun arts bij de voornaam en patiënten beginnen vaak het gesprek door te vragen naar de kinderen of familie van de arts. Ook dit vind ik apart, omdat ik me kan voorstellen dat het als patiënt zijnde voelt alsof je met je buurman staat te praten en deze buurman je vervolgens zegt dat je moet stoppen met roken en gezonder moet gaan eten.
De artsen zijn allemaal erg aardig naar mij toe en stellen me op mijn gemak. Ook al is mijn Engels soms echt heel slecht en kom ik niet uit mijn woorden, leggen ze me veel dingen uit, beantwoorden ze mijn vragen en trakteren ze me op koffie (die overigens héérlijk is). Ze nemen hier ook heel veel tijd voor hun patiënten; gemiddeld een half uur (en dan vaak nog overleg etc.). Afgelopen dinsdag stonden er welgeteld 4 patiënten op voor het spreekuur, wat in vergelijking met Nederland (gemiddeld zo’n 25 patiënten op een ochtend) niets is. Ik liep mee met dé epilepsie arts van Melbourne; patiënten rijden 3 uur om hem te zien. Hij was erg onderwijs-minded en nadat we de patiënten hadden gezien nodigde hij me uit voor ' a cup of tea’. Ik had verwacht dat we ergens onderweg een kopje thee uit een automaat zouden pakken, maar we liepen naar een kamertje waar hij uit zijn tas een theepot, theemokken, echte groene theebladen en broodjes pakte. Letterlijk een theekransje dus, toevallig met de beste arts van zuid Australië. Om het abnormale nog even te benadrukken: als in Nederland een arts je vraagt of je een kopje thee wilt, betekent dit meestal dat jij als co-assistent naar de koffie-automaat kan lopen om voor iedereen thee/koffie te halen. Ik denk dat jullie wel snappen wat mijn voorkeur heeft :).
Verder zijn we maandag naar het skydeck van de Eureka Tower geweest. De Eureka Tower is het op een na hoogste gebouw van Australie waarin mensen wonen en is 297 meter hoog. Op de bovenste verdieping heb je prachtig uitzicht over de stad. We gingen rond 5 uur, waardoor we de stad zowel overdag als ‘s avonds konden zien. Ook zijn we goed op weg om alle restaurantjes en barretjes uit de Lonely Planet te testen en hadden we gisterenavond een filmavondje met zijn allen.
Australiërs kunnen veel, maar een ding wat ze niet kunnen is het weer in Melbourne voorspellen. Het verandert letterlijk elk uur. Zo zou het afgelopen woensdag gaan regenen en 18 graden worden; uiteindelijk werd het 28 graden met alleen maar zon. De herfst is helaas echt zijn intrede aan het doen, hoe erg ik het ook vind. Het begint kouder te worden, de bomen worden steeds kaler en om 6 uur ’s avonds is het donker. Dit weerhoudt me er niet van om mijn korte broek aan te doen zodra de zon ook maar even doorkomt.
Dit weekend hebben we plannen gemaakt om onder andere naar een football wedstrijd te gaan (‘footy’ is het australische voetbal, maar anders dan het voetbal dat wij kennen). Blijkbaar zijn de locals van Melbourne heel erg into sport en zijn ze fanatiek wat betreft het aanmoedigen van hun team. Hele families, gekleed in de kleuren van hun team, komen er op af. Ze voorspellen nu nog regen, maar aangezien ik het weerbericht niet vertrouw hoop ik dat dit nog gaat veranderen.
Ohja, en voor degene die het zich altijd afvroeg: het water draait hier echt de andere kant op in de wasbak! Het heeft daarnaast een verschikkelijk vieze smaak (heel chemisch) dus ik koop elke dag een nieuw flesje water.
Tot zo ver mijn avonturen van afgelopen week. Geniet van het lekkere weer in Nederland en tot snel!
p.s. Mocht iemand geïnteresseerd zijn in mijn adres (klein schrijven, anders past het niet):
Veronique Schiffer
Medical Students Quarter
C/Austin Clinical School
Level 4, Austin Tower
Studley Road
Austin Hospital
Heidelberg VIC 3084
Australia
-
17 April 2015 - 07:35
Christianne:
Fijn zo'n uitgebreid verslag -
17 April 2015 - 08:12
Mies :
Hi Veronique,
Wat een geweldig verhaal. Je zou ook zo maar schrijfster kunnen worden. -
17 April 2015 - 09:07
Gabriëlle:
Hoi Veronique, fijn om weer wat van je te horen. En leuk hoe je alles beschrijft. Het is net of we er zelf bij zijn. Prettig weekend! Gabriëlle en Marc -
17 April 2015 - 09:18
Nicole:
ha nissjeke! Super leuk om je verhaal weer te lezen! Ongelofelijk he hoe die cultuurverschillen in elkaar zitten! Is echt iets wat je moet hebben meegemaakt want anders geloof je het echt niet! Dat kopje thee drinken met die arts is indd iets wat je je hier helemaal niet kunt voorstellen! Geniet ervan! Alvast een fijn weekend! Dikke poene -
17 April 2015 - 09:19
Maxime:
Hoi Veronique!
Weer zo een leuk verslag.
Zo te lezen valt het leven als arts in Australië reuze mee, geniet er maar van!
Tot apps..
xxx
-
17 April 2015 - 10:40
Raoul Schiffer:
Ha zus,
Wat fijn dat je dit vraagstuk, over de draairichting van het water, wat me al mijn hele leven bezig hield hebt opgelost!
Groetjes je leukste broertje! -
17 April 2015 - 12:26
Stephanie:
Veer! Zoe te lezen hubs diech un leeve wie God in Fraankriek! Ich bin sjeloes! hiel veul plezeer en zik de beachboys 'Hi' veur mg;)! -
17 April 2015 - 18:05
Marc:
Hoi Veronique,
Ik ga voorstellen om dat werkritme ook in Nederland te introduceren. Lijkt me heel ontspannen. Maar misschien is dat alleen van toepassing op artsen -
17 April 2015 - 22:45
Marielle:
zo te lezen heb jij daar je draai wel gevonden, net als het water in de wasbak. Groetjes uit meerssen -
18 April 2015 - 12:14
Margot:
hoi veronique,
Leuk om je verslag iedere keer te lezen. Geniet van je tijd daar.
Groetjes ook van bomma -
20 April 2015 - 16:29
John:
Hoi Veronique,
Sjiek allemaal maar je hebt het echt wel al eens zo warm gehad.
Ruig daar drinken op niveau.
Overigens bewaar nog maar wat spijkerbroeken voor als je terug komt.
Have a nice time down under -
02 Mei 2015 - 19:53
Kryschja:
Heee Verrenick
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
